De onvolwassen volwassene

Opgroeien is lastig. Sommige mensen lijken nooit volwassen te worden. Het liefst zouden ze, als ze hun zin niet krijgen, op de grond gaan liggen en krijsen en janken tot ze hun zin wel krijgen. Het is al erg als je kind van vier dit doet, maar stel je eens voor dat je echtgenoot of echtgenote dat zou doen. Wat zou je dan graag wensen dat je zo snel mogelijk drie kilometer de grond in kon zakken. Liefst nog verder.

Volwassen worden is een hele klus voor bepaalde mensen. Je moet opgroeien en voor jezelf leren zorgen. Je blijft echt niet voor eeuwig kind. Je heet toch geen Peter Pan, of wel? Als je net zoals Michael Jackson ook een pretpark in je tuin hebt en er dagelijks in speelt, neem ik mijn woorden terug. Dan ben jíj wel voor eeuwig kind. Klik deze blog dan maar weg.
Maar helaas is niet voor ieder van ons een eigen Neverland weggelegd, dus grow up. Leg je erbij neer dat je niet voor eeuwig dat veertienjarige kutjong blijft dat stiekem dingen uitprobeerde zonder dat papa en mama het wisten. Je blijft niet eeuwig dat zestienjarige snolletje dat elk weekend een ander schatje had. Je bent niet meer die puber die straalbezopen thuiskwam en die op wonderbaarlijke wijze zonder een braakspoor achter te laten de weg naar het juiste bed vond.
Zo werkt het leven niet meer. Je moet eens leren om op je eigen benen te staan. Om eigen, weloverwogen beslissingen te nemen en om prioriteiten te stellen. Niet overal kinderachtig op reageren, maar ook eens een fatsoenlijk argument op tafel te gooien, zoals dat van volwassenen verwacht wordt.  Het ja maar zij begon-gedrag is meer iets voor je buurmeisje -van vier.
Je snapt niet zo goed dat er meer is in het leven dan dronken worden, met minderjarigen zoenen en seks hebben op openbare plekken. Zoals ik dus al zei: Je bent geen zestien meer. Toen kon het nog. Toen waren de minderjarigen namelijk nog leeftijdsgenoten.
Je bent er ook van overtuigd dat je voor eeuwig met dezelfde vriendengroep rond zal hangen. Jammer maar helaas, ook die vlieger gaat niet op. Life goes on, mensen gaan uit elkaar en worden elders gelukkig. Uit het oog, maar nooit uit het hart, alleen dat snap jij nog niet helemaal. Wanhopig klamp je je als een blok cement vast aan iedereen om je heen. Je bent ontzettend bang om mensen te verliezen. Je bent net een baby van wie de speen is afgepakt: je doet er alles aan om het terug te krijgen.  Hoogst irritant dus, jammer dat je het het zelf niet doorhebt.

Soms vraag ik me af of je je niet schaamt voor jezelf en voor het gedrag wat je vertoont. Waarschijnlijk schaam je je niet, waarom zou je ook? Kinderen kennen toch geen schaamte, dus jij ook niet. Je doet waar je zin in hebt, wat je omgeving er ook van vindt en denkt. Laat ik je een tip geven. Zie het maar als gratis advies: Kijk alsjeblieft gauw in de spiegel, durf voor jezelf te erkennen dat je niet meer dat puberale kutjong bent dat lang geleden het bloed onder ieders nagels vandaan haalde en grow up.

Haat

Ik kan me soms zo gruwelijk irriteren aan de mensheid. De allerkleinste dingen kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Sommige mensen hebben van die irritante trekjes die ik er het liefst uit wil sláán. Jammer dat dat dan weer onder mishandeling valt. 
Mensen die het nodig vinden om uitgebreid hun dag te bespreken aan de telefoon in de trein bijvoorbeeld. Eén woord: vreselijk. Ik hoef echt niet te weten dat je tijdens het wachten op je afspraak een Swirl gegeten hebt. Ik haat Swirls. Of mensen die het nodig vinden om tijdens het gesprek een ja-nee/welles-nietes-spelletje te gaan doen. Kom op zeg, je bent volwassen. Dit soort spelletjes doe je maar met je buurmeisje van drie. Waarschijnlijk vindt zij er ook geen zak aan.
Ik heb ook echt een gruwelijke hekel aan mensen die er bij lopen alsof ze 's morgens met hun ogen dicht in hun kast hebben staan graaien en dan nóg over zichzelf durven te zeggen dat ze modebewust zijn. Ik weet niet met welke mode je meeloopt, maar kijk alsjeblieft in een spiegel. Ze zouden Maik de Boer en Bastiaan van Schaijk per direct op je af moeten sturen, misschien kunnen zij je nog redden. Als ze je outfit zelf overleven, natuurlijk.
Duitsers zijn ook verschrikkelijk. Ze staan bekend omdat ze bratwurst eten en omdat ze teveel bier drinken. Drink met mate geldt daar niet. Ook komen ze in de zomer massaal naar Nederland en ze graven allemaal van die irritante kuilen op het strand. En ze praten Duits en verwachten ook nog eens van ons dat we Duits terug gaan praten.
Ik vind mensen die een mening hebben ook vreselijk. Niet omdat ze een mening hebben, maar omdat ze die mening zo ontzettend graag over willen brengen aan de mensheid dat ze er alles aan doen om maar gehoord te worden. Ga de politiek in als je zo bent, misschien dat je er dan iemand blij mee maakt. Ik betwijfel het, want je argumenten zijn al net zo slap als je mening.
Ik haat voetbal. Nee, dat is niet waar. Ik haat mensen die voetbal kijken met een laptop op schoot of met een telefoon in hun hand. Een laptop of telefoon waar Twitter op staat. Niks mis met Twitter, maar wel met voetbaltwitteraars. Niet bekend? Dat zijn die irritante zielen die het nodig vinden om bij elke overtreding of goal een tweet te plaatsen. Val dood. Of ga gewoon voetbal kijken in plaats van er om de seconde over te twitteren.
En wat dacht je van mensen die niet kunnen spellen? Die nog steeds ik vind en ik werd met dt schrijven? Of mensen die sowieso op de meest domme manieren schrijven? Zoieso, zoiezo, zowieso, zowiezo, soiezo... Het is verdomme SOWIESO. En dan heb je ook nog mensen die glashard blijven beweren dat het écht wel groter als is. Ach, zolang je het zelf maar gelooft. Ik hoop niet dat je het zo opschrijft, wat waarschijnlijk wel zo is. Sterkte aan de lezer.

Het meest haat ik nog mezelf, omdat ik me zo snel irriteer aan mensen om me heen. Ik kan er ook niks aan doen, het is gewoon irritant als je zo bent. En ik mag het er dus niet uit slaan, want dan heb ik de politie op m'n dak. En daar heb ik ook al een hekel aan.

Veiligheid voor alles?

Waar je tegenwoordig nog veilig bent? Tja. Jongetjes worden misbruikt in de kerk, vaders bezwangeren hun eigen elfjarige dochters en buurmannen zouden je zomaar eens kunnen vermoorden en in hun achtertuin kunnen begraven. En een dagje fatsoenlijk naar een winkelcentrum gaan zit er ook al niet meer in omdat er gestoorde zielen rondlopen die het nodig vinden om zomaar mensen af te schieten.

En wat doet Nederland hieraan? Tja, kunnen we een priester die 50 jaar geleden aan een piemeltje gezeten heeft nog vervolgen of zullen we die oude man maar gewoon lekker van zijn oude dag laten genieten? En een vader die zijn eigen kind bezwangert? Ik zeg: allebei opsluiten, handen eraf hakken en ze daarna met een bot mes castreren en de wonden dichtbranden. En ze levenslang opsluiten natuurlijk. Dat zal ze leren.

Gruwelijk? Dat wel. Maar wat zij deden is nog veel gruwelijker en ze zouden er eens fatsoenlijk voor gestraft moeten worden. Niet dat softe beleid hier in Nederland, met, als je pech hebt, een paar jaar cel en een tijdje TBS. Gewoon hard aanpakken en eens laten zien wat er gebeurt met mensen zoals zij. 

En dan denk je een dagje te gaan winkelen in Alphen aan den Rijn. De ijskoude rillingen lopen werkelijk over mijn rug als ik er aan denk. Ik snap er geen zak van, eerlijk waar. Hoe komt een vent die verdomme in een psychiatrische inrichting gezeten heeft en eerder met de politie in aanraking is geweest wegens het schieten met een luchtdrukpistool in Godsnaam aan een wapenvergunning?
En wat doet Nederland? We leven mee, maar life goes on, lijken sommigen te denken. Dat vind ik niet. Nederland durft niet toe te geven dat het goed mis is hier. Dat Nederland zélf hulp nodig heeft.
Nu gaat men pas maatregelen treffen: wapens mogen niet meer van de schietvereniging mee naar huis, de politie moet op de hoogte zijn van het psychiatrisch verleden van een persoon als diegene een wapenvergunning aan wil vragen, noem maar op.. Dit is toch logisch? Je geeft iemand met een psychiatrisch verleden toch sowieso geen wapenvergunning, of ben ik dan achterlijk? En daarbij: het lijkt me ruim voldoende als alleen de politie een vuurwapen heeft.
Blijkbaar leeft men hier in Nederland dan zo met een bord voor het hoofd dat er niet eens opgemerkt wordt dat het hier niet loopt zoals het zou moeten. Waarom moet het altijd van dat domme achteraf gedenk zijn? Waarom moet er áltijd iets gebeuren voordat er maatregelen getroffen worden?
Ik vind het werkelijk verschrikkelijk. En wij maar geld en hulp naar landen sturen die getroffen zijn door een natuurramp. Natuurlijk is het belangrijk dat daar hulp geboden wordt, maar Nederland moet eens aan zichzelf denken. Wie komt Nederland stevig met zijn beide benen op de grond zetten? Niemand. Nee, dat moeten we allemaal zelf doen. Dat is niet erg, maar dan moet het wel eindelijk eens een keer gaan gebeuren. Dus, Koningin, Máxima, Willem, Mark, Geert, wie dan ook: haal dat bord voor je kop weg en doe er eens wat aan. Dan kan ik ook weer veilig over straat.

Treinreis

Beste,


Ik kwam je tegen in de trein. Je kwam de coupé in, glimlachte naar me en je ging tegenover me zitten. Je staarde me aan met je donkerbruine ogen. Ik keek terug, in de hoop dat jij weg zou kijken. Dat deed je niet. Je zat een beetje onderuitgezakt, diep weggedoken in de bontkraag van je Nickelson jas. Je hebt bontkragen en je hebt bontkragen. Jouw bontkraag sloeg echt alles. Daar kon je echt niet omheen. Ik vroeg me af hoeveel konijnen het loodje gelegd hebben voor jouw bontkraag. Ik gokte op minstens vijf. 
Je haren had je met gel strak achterover gekamd. Om je nek schitterde zo'n ketting die je voor vijf euro op de markt kunt halen. Zolang je zelf maar gelooft dat het echt zilver is, is het niet erg wat de rest van de wereld van je denkt.
Je had je iPod erg hard staan, zodat ik lekker mee kon genieten. Jammer dat ik alleen niet zo van Acda en de Munnik houd. Stiekem hoopte ik dat je ook Onderweg van Abel op je iPod had staan, gezien je grote liefde voor Nederlandse zangers. Helaas. Ik hoorde van alles voorbijkomen, maar Onderweg zat daar niet tussen.
Je had een momentje van onzekerheid. Dat merkte ik toen we onder het viaduct door gingen. Je draaide je zo snel richting het raam dat ik dacht dat je ergens een spiertje zou scheuren, en je checkte je looks. Jammer dat er al niets meer van te maken was.
Na het viaduct keek je naar me. Ik zag het vanuit mijn ooghoek, maar ik wilde je ego niet strelen door terug te kijken. Dan zou ik je alleen maar valse hoop geven.
Onze treinreis werd pas mooi toen we aankwamen op station Dordrecht. Niet omdat het Dordrecht was, want niemand wil daar dood gevonden worden, maar omdat een vriend van je instapte. Het was eigenlijk een complete kopie van jou. Hij knikte naar je, jij schoof op en je vriend ging zitten. Hij keek vluchtig naar me, en vroeg daarna aan jou: "Hee Jan, hoe is 't nou?"
Ik stond snel op. Ik moest nodig een andere plaats zoeken. Ik zou je namelijk de rest van de treinreis niet meer zonder te lachen aan kunnen kijken. Ik hoop dat je nog een fijne treinreis gehad hebt, Marokkaan Jan.


Liefs, Iris.