Inspiratieloos

God, het is laat en ik kan niet slapen. Dat is, zacht uitgedrukt, erg vervelend.
Wat nog vervelender is is het feit dat ik ook geen inspiratie heb om iets te schrijven.


Ik zou natuurlijk wat kunnen schrijven over Meet the parents: Little Fockers. Maar wat kan je daar over zeggen? Het is wederom een geniaal grappige film. Weliswaar een beetje voorspelbaar, maar dat maakt 'm niet minder leuk.
Of ik schrijf iets over het feit dat ik vandaag in Den Haag brillen ging passen omdat ik vrij weinig zie, maar dat boeit natuurlijk ook niemand.
Of over die Bob Marley look-a-like die in de trein tegenover me kwam zitten. Kijk, bij sommige figuren verwacht je gewoon bepaalde dingen. Zo ook bij deze Bob Marley. Stiekem verwachtte ik gewoon zo'n chillende stem, maar het tegendeel werd bewezen toen de beste man zijn telefoon opnam en ABN begon te praten. Niets raars aan natuurlijk, maar het was gewoon even apart.
Misschien kan ik ook wat schrijven over de drie dronkenlappen in de bus op weg naar Valkenswaard. Ik vond het echt knap dat de laatste van de drie er gewoon tot twee keer toe in slaagde om over mijn voet te struikelen, en dat terwijl ik gewoon normaal in de bus zat. Echt een topprestatie.


Eigenlijk wil ik het liefst iets schrijven over een giraffe met hoogtevrees of vlieg met smetvrees... Gewoon, omdat het kan.
Jammer dat mijn inspiratie op is.

Zij

Who's gonna be there standing by your side forever?

Who's gonna hold you, when you can't keep it all together?

Who's gonna promise that they'll never leave you all alone?

I will, I will,

I will

Ik ken al heel lang een meisje. Een heel bijzonder en speciaal meisje.

Ik heb veel met haar gelachen, maar ook om haar gehuild. Ruzies zorgden ervoor dat we elkaar niet meer spraken. Ruzies waarvan we beiden de oorzaak niet weten.

Allerlei dingen herinneren me aan haar, doen me weer denken aan de tijd die we hadden. Ze wist hoe het met me ging, zonder het te vragen, en ze wist de juiste dingen te zeggen op het juiste moment. Om het maar kort samen te vatten: ze vulde me gewoon aan.

Ze is een meisje van weinig woorden, als het op haarzelf aankomt. Ze is enorm bijzonder, maar ze kan dat zelf niet zien. En dat is jammer. Ik zou haar zo graag het meisje laten zien dat ík zie. Het meisje dat ik al vijf jaar zie. Het meisje dat ik, ondanks onze ruzies, altijd ben blijven zien.

Ze is een meisje dat het woord "opgeven" niet kent. En ja, ik kijk tegen haar op. Ik kijk op tegen haar kracht om door te gaan en vol te houden. Dat heb ik haar nooit verteld. 

Ik mis haar nog iedere dag. Ik mis de lange telefoongesprekken, de video-gesprekken en de mailtjes. Ik mis gewoon de vriendschap die we vijf jaar lang hadden. 

Het is lastig om mensen los te laten, maar het kan, zegt men. Maar ik kan haar niet loslaten. Ze is enorm belangrijk voor me, dat is ze overigens altijd al geweest. 

Ik hoop dat ze dat weet. 

Want zij, zij is enorm speciaal.

Stagelopen bij de hoeren

Ken je dat verhaal van die twee meisjes van veertien en vijftien uit Leeuwarden die graag hoer wilden worden? Nee? Ik kende het ook niet, tot vandaag.

In de Metro van vandaag stond een stukje over twee meisjes die "stage" hadden gelopen in een hoerenbuurt in Leeuwarden. En een 35-jarige man had ze even "getest". Veertien en vijftien jaar! In principe had die vent hun vader kunnen zijn. Jonge vader, dat wel, maar het kan. Het idee alleen al! 

Maar ze werden dus "getest" of ze wel "geschikt waren voor het vak".

What the fuck?! Wat is dit voor ontspoord land! 

Kun je nagaan: krijg je later een leuk dochtertje, moeten jij en je partner werken. Dus dan breng je kindlief naar de crèche. Blijkt de eigenaar een of andere ranzige kinderporno-verzamelaar te zijn. Kind heeft natuurlijk z'n hele leven een trauma en besluit als ze veertien is om stage te gaan lopen bij de hoeren. Daar wordt ze afgekeurd want ze is "niet goed door de test gekomen". Het kind wordt nog net iets depressiever, zoekt troost bij de buurman die haar even aanrandt en vervolgens in zijn tuin begraaft.

Lekker.

Tegenwoordig lijkt hier echt álles te kunnen he. Zelfs kinderporno-verzamelaars kunnen hier gewoon legaal hun "hobby" uitoefenen. Gatver.
Echt, waar gaat het heen met Nederland.

De Bieber Fever

Ken je dat programma "Je zal het maar hebben"? Mensen met dingen waarvan je denkt: "Goh, je zal het maar hebben." Toepasselijke naam dus voor dat programma.
Maar wat er níet in voorkomt is de welbekende Bieber Fever, een ziekelijk virus waardoor de jonge vrouwelijke wereldbevolking wordt gehersenspoeld. 

Het virus is afkomstig van een jongetje van zestien met een piepstemmetje waar zelfs een muis tegenop kijkt. Het kind verovert menig puberhart door het zingen van "Baby, baby, baby, ooooohh." Het is maar waar je van houdt, denk ik dan maar. 

En al die meisjes die lijden aan de Bieber Fever worden ingepakt door zijn perfecte witte tanden en zijn perfecte kapsel. Je zult hem nooit betrappen met een out-of-bed-look of met een stukje spinazie tussen zijn tanden. Maar wat wil je ook als je beschikt over een leger aan tandartsen, mondhygiënisten, tandenblekers, haarlak-specialisten en professionele kappers? En natuurlijk wetenschappers die je om het uur volproppen met ongelofelijk sterke vrouwelijke hormonen, want je moet natuurlijk wel je piepstemmetje blijven houden.

Men denkt ook dat Bieber zorgt voor hogere kijkcijfers, vandaar dat ze hem in CSI stopten. Hij speelde daar een lijk. Of een probleemkind. Maakt verder ook niet uit, beide rollen waren hem op het lijf geschreven. Hij heeft namelijk een grafkop en hij ís een probleem. Jammer dat alle gehersenspoelde pubermeisjes van dertien al lang liggen te slapen om half negen, wat dus betekende dat de kijkcijfers daalden. Mensen die ouder zijn dan zeventien zappen namelijk direct weg bij het zien van het hoofd van Bieber.

Nee, je zal het maar hebben, die Bieber Fever. Dan heb je het ook niet bepaald getroffen, lijkt me. Gelukkig heeft men er al een oplossing voor gevonden: proberen zo veel mogelijk waterflessen in één optreden tegen zijn hoofd te gooien. Wie weet raakt iemand hem een keer goed op zijn slaap en dan is het voor altijd afgelopen met de Bieber Fever.

Ik kijk al enorm uit naar zijn concert op 27 maart in Ahoy. Ben al begonnen met het verzamelen van waterflessen, dus dat komt goed.

Welcome to Holland, Justin Bieber.

De NS is winterklaar

"Dit jaar zijn we winterklaar!"

Hoe vaak heb ik dat wel niet gehoord. 

Ha-ha, de NS is klaar voor de winter. Laat me niet lachen. Het ging wel even goed hoor, dat moet ik ze meegeven. Maar afgelopen weekend was een drama met hoofdletter D. Werkelijk waar. 

Ik check nog netjes voor mijn vertrek naar mijn vriendje ns.nl voor eventuele vertragingen, maar nee, de intercity naar Utrecht zou gewoon rijden en ik zou om 19u52 in Alphen a/d Rijn zijn. Prima, dacht ik nog en ik ging op weg. 

Guess what: kom ik aan op Eindhoven Centraal: weg intercity naar Utrecht. En als ik het informatiebord moest geloven kwam er voorlopig ook even geen intercity meer. 

Zoals de mensen die me kennen wel al verwacht hadden raakte ik even lichtelijk in paniek, maar ik raapte mezelf weer bijeen en ging op zoek naar een NS-medewerker. Even gevraagd hoe ik nu in Alphen a/d Rijn moest komen. Toen werd het natuurlijk helemaal mooi: werd even flink te kakken gezet door de NS-medewerker. Mevrouw beweerde namelijk dat ik niet goed had gekeken op ns.nl en dat ik al lang had moeten weten dat er geen intercity's naar Utrecht reden. Juist ja, ik verzin zeker dat er om 18.17u een intercity vertrekt naar Utrecht Centraal. En toen begon ze ook nog moeilijk te doen over sneeuw. En ik maar denken dat de NS winterklaar was. Uiteindelijk wist mevrouw de NS-medewerker me dan toch te vertellen dat ik met een stoptrein naar Utrecht moest. Nou, dat is pas een feest, dan doe je er dus lekker 1 uur en 15 minuten over. Met de woorden: "Op Utrecht moet je dan maar zien hoe je in Alphen a/d Rijn komt" liep ze weer weg. Tot zover de klantvriendelijkheid van de NS. 

Dus ik in een overvolle stoptrein naar Utrecht. Vre-se-lijk. Werkelijk vreselijk. Het was abnormaal druk, het rook naar natgesneeuwde mensen, er zat een jengelend kind in de coupé en om het allemaal nog net wat erger te maken: ik zat achteruit. Ik was ontzettend blij toen we eindelijk in Utrecht aankwamen.
In Utrecht ging het natuurlijk gewoon vrolijk verder met treinen die niet meer reden. Tot mijn verbazing reed er nog een intercity naar Alphen a/d Rijn. Ik was blij, het zou toch allemaal nog goed gaan komen deze avond. Het tegendeel bleek waar: nog voordat ik op het perron was gearriveerd werd er omgeroepen dat er een wisselstoring was tussen Bodegraven en Alphen a/d Rijn. Natuurlijk.
Daar ging ik weer: naar het grote informatiebord. Helaas werd niemand daar wijzer van: de sporen, vertrektijden en eindbestemmingen veranderden continu. Handig.
Dan maar op zoek naar een NS-medewerker, hopend dat deze wat aardiger zou zijn dan de medewerker op Eindhoven Centraal. Het ging niet van harte, maar ik werd toch zonder snauwen naar het juiste perron gewezen. Alsof ik er iets aan kan doen dat er sneeuw uit de lucht valt.
En daar gingen we weer, met honderden in de trein richting Den Haag Centraal. Ik had inmiddels al overlegd met vriendlief dat ik naar Boskoop zou gaan en hij zou me daar dan oppikken. Wat bleek: ik zou precies de trein van Gouda naar Boskoop missen.
Inmiddels was ik in gesprek geraakt met een oudere dame, en toen ze hoorde dat ik pas om God mag weten hoe laat in Boskoop zou zijn bood ze me haar strippenkaart aan zodat ik met de bus kon. Echt zo lief van haar, wist even niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk kwamen we, weer met vertraging waar inmiddels geen mens meer van stond te kijken, aan in Gouda. De strippenkaart had ik niet meer nodig, ik zou de eerstvolgende trein naar Boskoop nemen. Op Gouda Centraal heb ik nog even kou staan lijden met een paar mensen en eindelijk, na vier uur reizen en kou lijden arriveerde ik met bevroren voeten in Boskoop.

De NS is winterklaar. Het is maar goed dat ze dat zelf geloven. Ik houd voortaan nog wel even rekening met vertragingen van minimaal 60 minuten als er weer drie sneeuwvlokken uit de lucht vallen.

Sneeuw

Het zat er natuurlijk aan te komen: sneeuw. Als ik de mensen op Twitter en Hyves moet geloven zal er op de nacht van donderdag op vrijdag 15 centimeter sneeuw vallen. Ik geloof die mensen natuurlijk niet, dus ik zocht het even op. Ik citeer het KNMI:

woensdag 24 november tot en met zondag 28 november

Overgang naar koud weer met af en toe sneeuw, in het westen vooral vrijdag ook regen. Tijdens opklaringen 's nachts lichte tot matige vorst. Middagtemperatuur dalend naar rond of iets boven nul in in het weekeinde.


Nou dacht ik net dus: "Ach, dat valt mee!", maar het valt dus niet mee. Want als het vriest en het sneeuwt daarna dan blijft die zooi dus liggen. Heerlijk, zo'n voor de hand liggende conclusie he. Laten we dat maar houden op vrouwenlogica.


Ik kreeg het werkelijk even aan m'n hart toen ik dingen las over 15 cm sneeuw in de nacht van donderdag op vrijdag en temperaturen die zouden dalen naar minstens min vijftien. Het is allemaal niet zo erg als het lijkt, er kan in totaal 20 centimeter vallen in de periode donderdag tot zondag. Dat is dus gemiddeld 5 centimeter per dag. Klinkt al heel wat aannemelijker dan 15 centimeter in één keer, toch? En het wordt "maar" min zes, en de temperaturen kunnen "oplopen" tot een graad of twee, dus min vijftien halen we nog niet. 
Ja, zo klinkt het bijna alsof er niets aan de hand is. Ik houd natuurlijk enorm van de sneeuw, vind het echt prachtig om mensen een ijsbal in hun nek te smijten. Houd ervan om mensen in te peperen, vind het geweldig om de strijd met mensen uit de straat aan te gaan in een sneeuwballengevecht..
Maar ik houd nog het allermeest van schaatsen, dat is echt mijn passie. Heerlijk, om in min tien het ijs op te stappen. Heerlijk, om de ijskoude wind langs je gezicht te voelen. Heerlijk, het gevoel dat je ogen uit je kop branden door de kou.. Heerlijk.
En dan heb ik het nog niet eens over vallen. Schaatsen is vallen en opstaan, werd mij vroeger verteld. Nou, ik vind het na vijf keer vallen niet eens meer de moeite waard om op te staan. Maar je "moet nooit opgeven en altijd opnieuw proberen" dus daar ga ik weer: voor de zoveelste keer probeer ik om wat langer te blijven staan dan vijftien seconden. En ja, daar ga ik! Zestien seconden later is het helaas weer raak: daar lig ik weer. En lekker blijven lachen met iedereen die je eerst keihard uit staat te lachen om daarna te vragen: "Doet het pijn, volgens mij viel je op je stuitje.." - Nee joh, volgens mij is m'n stuitje inmiddels gewoon doorgeschoven naar m'n derde nekwervel of zo, geen probleem, het gaat wel!
En dan sta ik op en ga ik door, want ik houd van schaatsen.


Heerlijk, winter!
Ik heb vast nieuwe stamppotrecepten opgezocht, mijn fiets is voorzien van winterbanden, ik heb een jaarvoorraad chocolademelk en mijn schaatsen zijn geslepen.
Ik ben er klaar voor: laat maar komen, die winter!

Seksrobot

Nu, voor maar 125 euro: een Franse seksrobot, die met één druk op de knop kan likken als Lassie. Spreekt ook Russisch.


Ik hoor het je denken: waar gaat dit over?! Nou, over een Franse seksrobot dus. Een intellectuele robot, dat wel. Het is overigens een vrouwelijke robot, die als enige robot over de kwaliteit "objectiviteit" beschikt. Zij kan u, tijdens de daad, voorzien van haar eigen objectieve mening. Geen enkel ander levend wezen zal u dit kunnen bieden.
Terug naar het seks-gedeelte, we moeten het natuurlijk wel interessant houden. Likken als Lassie, dat is echt haar nummer 1-kwaliteit. Met één druk op de knop komt ze in actie: de G-spot is binnen enkele seconden gevonden en dan.... Sorry. Details laten we liever achterwege, die hebben al bij genoeg mensen voor wateroverlast gezorgd.


Deze robot beschikt echter over meer kwaliteiten. Ze kan namelijk ook lullen als Brugman. Over opwindende dingen als spelfouten, actualiteit en politiek. Het liefst over politiek. Dus schrik niet als zij tijdens de daad opeens begint over het wel en wee van de VVD, dit is volkomen normaal.
Het leuke aan deze robot is dat zij altijd in is voor goede seks. Slechte seks is ook niet erg, zolang ze maar klaarkomt. Als zij klaarkomt zal het gepaard gaan met Franse kreetjes, gecombineerd met laag, Russisch gegrom.
Nog een voordeel aan deze robot is het ingebouwde schoonmaaksysteem. Ze zal er namelijk altijd zelf voor zorgen dat haar vocht geen vochtplekken achterlaat op plekken waar je het liever níet terugvindt, zoals in de vloerbedekking in de slaapkamer van de schoonmoeder van de vriendin van je ex. Ik bedoel maar.


Al met al: een absolute aanrader.
Wilt u eens een objectieve sekspartner, geen zooi na de daad, rauwe, Russische aanmoedigingen en lieve, romantische Franse zinnen?
Dan zeggen wij:
Bel snel: 0906-OCTO

Het leuke aan voetbal

En het is weer zo ver: Ajax-PSV speelt vanavond. Wordt helaas alleen uitgezonden op Eurosport Live of zo, weet ik 't. Wij kunnen het hier in ieder geval niet ontvangen.
Laat ik allereerst eens beginnen met vertellen dat ik een Ajacied ben. Jahaa, een Brabander, wonend op 15 kilometer afstand van Eindhoven die Ajacied is. Oei, komt hard aan hè, om dit te lezen als die-hard PSV-supporter.
Ach, om het allemaal nog wat erger te maken ben ik af en toe supporter voor Feyenoord (binnenkort inclusief sjaal, als ik vriendlief moet geloven), maar ook voor Twente of AZ roep ik: "Kom op jongens, knal 'm erin!" naar de televisie. Of het helpt? Natuurlijk, ik schreeuw alle elftallen naar de overwinning. Behalve PSV. Die schreeuw ik het allerliefst naar de enorme, keiharde vernedering. Dat zij een keer met 10-0 ingemaakt worden of zo. 


Of ik een hekel heb aan PSV? Nee. Ik ben gewoon graag "anders". Gaat iedereen links? Dan ga ik lekker rechts. Wil iedereen koffie, dan wil ik graag thee. Is iedereen voor PSV, dan ben ik voor Ajax. Of AZ, Twente, Feyenoord, FC Groningen,  het kan me niet gek genoeg. 
Vond het overigens wel mooi dat de PSV'er supporters niet naar Amsterdam konden. Ach, gewoon lekker buiten houden, die relnichten uit Brabant. Eindelijk eens geen gevechten na een wedstrijd, hehe.


Of ik iets van voetbal snap? Nee. Snap net dat je een scheidsrechter, twee assistent-scheidsrechters ofwel grensrechters en nog twee "officials" hebt. Snap het nut niet van vijf scheidsrechters, maar goed: voetbal is iets wat ik als vrouw toch nooit helemaal zal begrijpen. Laat ik ook maar meteen eerlijk zeggen dat ik er niet eens de moeite voor wil doen. Ik weet wat buitenspel is, dat lijkt me meer dan genoeg. En ja, ik kan het ook uitleggen, applaus voor mij!


Waarom ik voetbal kijk? Joh, weet je wat er NA die 90 (+aansteltijd) minuten gebeurt?! Dan gaan de shirts uit! En daar wacht ik op, even wegdromen bij het zien van al die dampende lichamen. Totdat ik me er de geur ook bij inbeeld, dan is het namelijk tijd om mijn ogen weer dicht te doen en lekker tegen het lichaam van mijn eigen topvoetballertje aan te kruipen.


Heerlijk, zo'n avondje voetbal.

Stiltecoupés

Je kent ze vast wel: de irritante bellers in de trein. En als je ze niet kent ga je gewoon nooit met het OV. 

"Hee, met mij!"

'...'

"Ja vet he!"

'...'

"He?"

'...'

"Deze donderdag?"

'...'

"Ja dan moet ik effe bellen straks. Maar wat doe je vanavond nog?"

'...'

"Nou, dat méén je niet!"

'...'

"Hè?"

'...'

"ECHT?! Wauw wat gááf!"

'...'

"O, nee maar dat is echt zooo vet he! En toen?"

'...'

"He, wat zeg je, ik zit in de trein, hoor je niet zo goed!"

'...'

"Wat, zei hij dat écht?! En toen?"

'...'

Zo ging het nog wel even door. Over nieuwe schoenen die o zo geweldig vet waren en over de afgelopen zaterdagavond. Ja, geweldig leuk dat de hele coupé daarvan mee kon genieten.
Ik zat me natuurlijk groen en geel te ergeren, samen met de rest van de trein. Houd er totaal niet van als mensen gewoon vet asociaal gaan bellen in de trein. De vrouw naast me fluisterde: "Het is toch niet meer normaal he, zo luidruchtig...", waarop ik antwoordde: "Nee, inderdaad. Zulke gesprekken heb je toch niet in het openbaar!"
En toen gebeurde het: ik werd gebeld en ik nam op. Ik voelde de vrouw naast me al kijken, dus ik dempte mijn stemgeluid: het was bijna gefluister, compleet onverstaanbaar. Vandaar dat mijn beller vroeg: "Hè, wat zeg je nou, ik hoor je niet zo goed."
Ik herhaalde mijn verhaal nog een keer op dezelfde toon, en er ontsnapte een geïrriteerde zucht uit de vrouw naast me. Ik keek haar aan, beantwoordde een vraag van mijn beller met: "Hm-hm" en ik voelde de ogen van mijn buurvrouw inmiddels in mijn lijf branden. 
Het gezucht naast me werd dwingender, en even dacht ik dat de vrouw naast me zou ontploffen. Het leek me een strak plan om een eind te maken aan dat gezucht, en wel op de volgende manier: "Ik bel je straks terug. Ik geloof dat ik de persoon naast me even duidelijk moet maken dat dit een stiltecoupé is."

Mijn eerste twaalf studie-punten

Wat was ik ontzettend zenuwachtig. Had ik wel genoeg gedaan? Had ik alles ingeleverd? Was ik geen opdrachten vergeten? De onzekerheid sloeg toe en tackelde mijn zelfvertrouwen.
Aangekomen op de Fontys Hogeschool voor de Journalistiek bedacht ik me eens wat ik precies zou gaan zeggen. Maar hoe bereid je zo'n gesprek voor? Niet dus.
Ik raakte in gesprek met een mede-student, die zijn gesprek al achter de rug had. Het bleek allemaal reuze mee te vallen, maar toch bleven de zenuwen door mijn lijf gieren.


Langzaam, heel langzaam werd het 14u15. Daar ging ik, met een kloppend hart en zweethandjes: mijn tien minuten met mijn tutor en mijn coach tegemoet. Wat moet ik verwachten?
Nietsvermoedend ging ik zitten en mijn coach barstte los.
Oei, de "onvoldoende" kwam hard aan. Wat had ik daarop te zeggen?
Een woordenstroom kwam los: ik had opeens een heel plan van aanpak in mijn hoofd. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar ik had het voor elkaar: mijn coach veranderde mijn onvoldoende in een voldoende.
Ook mijn tutor gaf me een voldoende.


Met een glimlach op mijn gezicht stond ik op. Ik wist nog net een vreugdesprong te onderdrukken en met een "Bedankt!" verliet ik het lokaal.


12 studie-punten: ik wil jullie graag van harte welkom heten in mijn zak. Dat er nog vele bij mogen komen.

De Kindertelefoon

Het lijkt wel alsof er "psycholoog" op mijn voorhoofd staat. Met een hoofdletter P. Mensen komen klagen over kwaaltjes, over het weer, over het feit dat hun kleine teen zeer doet, dat ze de bus gemist hebben en dat het heel erg vervelend was, dat ze zich depressief voelen.... Waarom? Omdat het herfst is en omdat het dan dus blijkbaar schijnt te kunnen.


Ik vind het niet erg om naar iemand te luisteren, integendeel! Ik luister graag, geef graag adviezen. Eerlijk waar. Maar het is zo vreselijk vervelend als iemand "ja, je hebt gelijk, ik zal eraan werken" tegen je zegt en er gewoon níet aan werkt. En maar blijven klagen over het stomme probleem. (lees: "mijn vis is overleden".) Koop toch gewoon een nieuwe.


Ik word er zo moe van dat mensen hun eigen, kleine problemen niet meer op kunnen lossen. Ik ga niet meer luisteren, ik steek m'n energie er niet meer in. Het maakt toch niet uit of ik "Ach God, trek je het wel een beetje, kan ik je ergens mee helpen" of "Ja boeiend" zeg.
Ik heb even geen zin meer om naar andermans problemen te luisteren, om tevergeefs naar oplossingen te zoeken en om gewoon aardig te zijn. Waarom niet? Omdat het herfst is. Mijn energie gaat op aan mezelf warm houden, klappertanden en handen wrijven.
Ook een psycholoog met hoofdletter P heeft behoefte aan vakantie. En ik neem nu vakantie. Tot 21 maart, zeg maar. Omdat de zon dan weer schijnt, wat automatisch betekent dat ik weer energie heb.


Hier is mijn advies voor de mensen onder ons met rare kwaaltjes, gemiste bussen, pijn aan tenen, overleden vissen en/of andere huisdieren of met klachten over het weer: Bel de Kindertelefoon.

Keuzes

Mensen met teveel twijfel zijn bang voor de negatieve gevolgen van hun keuze. - Remco Jonckers. 

Iedereen kent het: keuzes. 

Je hebt makkelijke keuzes, moeilijke keuzes en onmogelijke keuzes.

Onmogelijke keuzes, daar heb ik momenteel last van.

Stel je even voor: je hebt team A en team B. Je houdt evenveel van team A als van team B, alleen je houdt op een andere manier van ze. Team A is namelijk degene waar je een relatie mee hebt en team B is je vriendengroep.

Stel je dan het volgende ook even voor: je staat op een kruising. Als je links gaat, naar team A, is team B teleurgesteld. Maar ga je rechts, naar team B, dan is team A teleurgesteld.

En rechtdoor? Kon je maar rechtdoor.

Kon ik maar rechtdoor. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen: een relatie met mijn vrienden combineren. Ik durf de keuze niet te maken. Ik wil niet links, maar ook niet rechts. En waarom? 

Omdat ik inderdaad bang ben voor de negatieve gevolgen van mijn keuze. Want die zijn er. Ik zal altijd mensen teleurstellen. 

En misschien kan ik toch rechtdoor. Stiekem hoop ik dat ik beide teams tevreden kan houden.

Ik houd namelijk gewoon van ze. Van beiden evenveel, en dat ga ik niet weggooien door een foute keuze.

En dus blijf ik op de kruising staan. Ik zal blijven proberen om het te combineren, ik zal proberen om zo vaak mogelijk bij team A als bij team B te zijn. Ik hoop dat ze daar begrip voor hebben. Ik kan mezelf helaas niet in tweeën delen, maar ik zal er álles voor doen om te zorgen dat iedereen tevreden is.

Gewoon, omdat ik niet ga kiezen tussen team A en team B. Dat is namelijk een onmogelijke keuze.