Boer zoekt vrouw

Het is zondagavond, kwart over acht. Het begin van het vreselijkste uur van de week: Boer Zoekt Vrouw begint namelijk. Wat een programma. Neem drie boeren, één boerin en een stel wanhopige, media-geile Nederlanders die zonder Yvon Jaspers voor altijd vrijgezel zouden blijven en dan heb je het recept voor (wéér) zo'n slecht Nederlands programma. Nu hoor ik je denken: "Mens, wat zeik je, half Nederland kijkt. Zap gewoon weg als je het niet boeiend vindt."
Maar dat is het juist. Ik geniet van Boer Zoekt Vrouw. Eerlijk waar. Ik geniet van de emoties in dit programma. Het is toch prachtig als je die ene boer, hoe heet 'ie, Frank geloof ik, zijn tranen ziet drogen in de nek van zijn geit? Prachtig dat hij bij zijn geiten zijn gevoelens toont, dat daar in die stinkende stal de emoties geuit worden. Prachtig. En waarom? Omdat hij niet kan kiezen tussen zijn vrouwen en het liefst een trio wil, maar dat kan niet. Het programma heet namelijk Boer Zoekt Vrouw, niet Boer Zoekt Vrouwen. Helaas. Frank zal het moeten doen met één vrouw en vijfhonderd geiten of zo. Je kan natuurlijk niet alles hebben.

En dan Marcel, die duidelijk geïrriteerd was omdat een van z'n vrouwen stond te zeuren dat ze in de wind stond. Alsof hij er wat aan kan doen dat het waait. Je zag hem gewoon denken: Niet zeuren, werken! Anders heb ik toch nooit op tijd m'n aardappels geteld!
En hoe mooi was het gezicht van Femke, tijdens die bevalling van die koe? Ze keek alsof ze moest kotsen, om daarna maar te doen alsof ze het allemaal prachtig vond, omdat Gijsbert er zichtbaar van genoot.
Ach, laten we het dan ook hebben over Richard. Die heeft geen vrouw meer over. Vonden ze zijn koeien soms niet leuk? Misschien wilden ze hem niet delen met een koe. Begrijpelijk. Aan de andere kant snap ik Richard's liefde voor koeien wel: die zeuren niet, praten niet, hebben nooit hoofdpijn, geven melk en je kan ze opeten. Zo'n vrouw zul je inderdaad nooit vinden.
En dan Annemarie, die al vanaf aflevering 1 uitstraalt dat ze er werkelijk geen flikker aan vindt. Dat heb ik van horen zeggen hoor, ik kijk dat programma namelijk echt niet elke week. En al zou ik het wel doen: boeiend, half Nederland kijkt toch. Eigenlijk zijn we net de kudde geiten van Frank die elkaar gewoon blind achtervolgen. Kijkt de buurvrouw Boer Zoekt Vrouw, dan moet jij het ook kijken, anders kun je niet meepraten. Als man volg je natuurlijk ook Boer Zoekt Vrouw. Dat geef je niet toe, nee, je zegt: "Ja, mijn vrouw kijkt het, dus ik moet het ook kijken" terwijl je met je mannelijke collega's even de laatste aflevering tot in detail bespreekt. Niets om je voor te schamen, iedereen doet het toch.
Gelukkig is volgende week de finale. Mijn voorspelling? Richard blijft alleen met zijn Betsie's, Frank vraagt zijn geiten nog even om wijze raad en komt op het laatste moment met een beslissing, Gijsbert kiest voor Femke omdat ze zo van koeienbevallingen houdt, Marcel kiest voor Ksenia, want Polen schijnen hard te werken en Annemarie? Die neemt Adriaan én Harrie. Twee werkkrachten extra zijn nooit verkeerd, toch?
En wat doen wij, als Boer Zoekt Vrouw kijkende Nederlanders? Wij wachten met smart op het zoveelste deel van dit uitgemolken programma.

I'll get you

Oh, wat ben je leuk. Wat heb je een mooie praatjes. Vooral die grote bek van je, ben er maar trots op. En andere mensen kleineren en ze totaal onderuithalen. Wauw, wat een prestatie. En waarom je het doet? Niet omdat je stoer bént, want dat ben je niet. Nee, ik weet maar al te goed waarom je zo doet. Je bent onzeker. Niet een beetje onzeker, nee, zo onzeker als de pest.

Het voelt goed hè, om anderen te zien lijden onder jouw harde opmerkingen. Het is leuk hè, om een grote mond op te zetten als je in een groep bent. Ik ken het. Totdat je weer zielig alleen thuis op de bank zit, dan ben je niet meer zo stoer hè? Nee, dat dacht ik al. Dan heb je namelijk niks te vertellen. Thuis verander je weer in dat stomme, stille kind dat je eigenlijk bent. Zullen we dan eens praten? Jankend zul je eindigen, en ik zal nog lekker even doorgaan. Ik zal lekker inspelen op je gebroken ziel, want ik weet precies waar ik je moet hebben. En daar zal ik je hebben.
Eerst snijd ik je oude wonden open, tergend langzaam, en daarna... Daarna strooi ik er langzaam zout in. Je zult gillen, je zult janken, en ik? Ik lach je uit. Ik kleineer je en ik haal je onderuit. Ik zal mijn peuken op je uitdrukken en naar je kijken terwijl je ogen om hulp schreeuwen. Maar je krijgt geen hulp, niemand zal je komen redden. Niemand hoort je namelijk. Niemand wíl je horen. Ik zal plukken haar uit je hoofd trekken, omdat het kan. Ik zal naar je kijken terwijl je naar je haar graait, wat langzaam op de grond terecht komt. Ik zal je uitlachen als je ineen zakt, en angstig naar me kijkt. Ik zal je laten zien wat je bent: een miezerig, klein persoontje. Ik zal je een spiegel voorhouden en je zult het zelf ook zien. Nog even,voordat je instort, een laatste test. Ik begin over je verleden. Je begint te janken, alweer, je roept naar me dat ik op moet houden. En ik? Ik ga door. Ik zal je blijven raken totdat je het opgeeft, totdat je ineen zakt en instort. Ik zal je hebben, daar waar je het niet verwacht. Ik zal je hebben, achter je masker.

Wacht maar, tot je uit mijn hoofd komt.

Dronken in Noordwijk

Op een luie zondag lekker uitwaaien aan zee. Dat klonk ons als muziek in de oren, dus we gingen op weg naar Noordwijk aan Zee. Eenmaal in Noordwijk bleek dat meer mensen het idee hadden om lekker een dagje naar het strand te gaan, maar daar lieten wij ons niet door afschrikken. Toen we eindelijk een plekje hadden gevonden voor de auto lieten we ons door windkracht 11 de duinen op blazen. Heerlijk.
Wat houd ik ervan om in het zonnetje door het zand te lopen en vooruit geblazen te worden door de wind. Wat houd ik van de zoute geur, van het geluid van de golven, en ik vind het zo mooi om te zien dat iedereen het altijd naar zijn zin heeft op het strand.


We vonden het stiekem wel tijd voor een drankje, dus we gingen even bij de Zeemeeuw op het terras zitten, om er vervolgens na drie minuten achter te komen dat we toch eigenlijk allebei geen geld meer hadden voor een drankje: we wilden namelijk ook nog kibbeling. De wandeling werd dus vervolgd, we gingen weer richting de parkeerplaats om kibbeling te scoren en het op te eten op een bankje terwijl we naar Scheveningen keken. Gevolgd door een heerlijk domme opmerking van mij: "Huh, zijn we zó dicht bij Scheveningen dan?" Blond, zal ik maar zeggen.

Rond een uurtje of vijf was het toch wel tijd om te gaan. Niet omdat we dat wilden, maar omdat we maar tot tien voor vijf mochten parkeren. En daar gingen we: terug naar huis. Dachten we. Ik houd er niet zo van als dingen opeens anders gaan, maar dit konden we gewoon niet laten gebeuren.

Nog voordat we überhaupt Noordwijk uit waren stonden we al weer aan de kant. Er was een vrouw gevallen en ze bleef liggen. Naar die vrouw toegerend, waar inmiddels ook al een andere man bij was. Geen contact, bloed uit d'r mond dus vriendlief belde 112. We hadden inmiddels contact met de vrouw, maar er kwam werkelijk geen fatsoenlijk woord uit. En maar praten, dat ze rustig moest blijven, dat ze moest blijven liggen en dat er zo politie kwam. "Politie" was niet echt het juiste woord om te noemen, ze raakte in paniek en wilde opstaan. En ik maar praten. En zij maar terugpraten: "Bon giorno, bon giorno." Dus ik dacht: verdomme, heb ik ook nog met een buitenlander te maken. Begin ik in het Engels, begint zij in het Nederlands. Ik snapte er niks meer van, bedacht me dat ik maar gewoon in het Nederlands moest blijven praten.

Komt er ein-de-lijk, na vijf veel te lange minuten, politie aan. Ambulance werd afgezegd. Wat blijkt: was het mens gewoon straalbezopen. Om vijf uur 's middags, schaam je.

Wat ik nog het ergst vind is het feit dat mensen haar in de eerste instantie gewoon lieten liggen. Dat er pas mensen bij kwamen om te vragen "is er hulp nodig" als er inmiddels al vijf man omheen staat. Sensatiezoekers, stel Telegraaflezers, gatver. Kan dat echt niet uitstaan, pas komen kijken als er toevallig een keer een sirene klinkt of zo, heilige boontjes.

Maar goed, mevrouw aan de politie overhandigd en wij naar huis. Ik helemaal trillend natuurlijk, moest echt even van de schrik bekomen. Heb zoiets nog nooit meegemaakt, ik wist niet wat me overkwam zeg!

Toch was het leuk, een dagje naar Noordwijk. De volgende keer wel graag zonder bezopen Italianen.

Chagrijnig

Chagrijnig. Wat ben ik vaak chagrijnig. Dat is weer wat vrouwelijks, blijkbaar. Vrouwen schijnen chagrijniger en negatiever te zijn dan mannen. Mannen komen er ook altijd beter uit hè: ze worden niet zwanger, wat automatisch betekent dat ze niet hoeven te bevallen, ze worden niet ongesteld, ze hebben een beter ruimtelijk inzicht, ze worden minder snel depressief.. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Aan de andere kant zijn vrouwen dan wel weer beter omdat vrouwen een betere motoriek hebben, ze kunnen zich beter emotioneel uitdrukken, ze ruiken beter, ze zijn beter in het herkennen van gezichten en ze kunnen een week bloeden zonder dood te gaan.

Maar nu even terugkomend op mijn chagrijnigheid. Die begon maandagochtend om tien voor half zeven, toen ik op 3FM hoorde dat het de meest depressieve maandag van het jaar was. Altijd leuk om nog voordat je dag goed en wel begonnen is te weten dat het een kutdag wordt. Ge-wel-dig. Zoiets moet je vooral tegen mij vertellen, dan wordt het ook gewoon echt een “blue monday”. Met dat idee in m’n achterhoofd vertrokken naar Tilburg. Kom je op school aan, krijg je eerst een groepsevaluatie. Fijn dat de hele groep dan ook compleet is. Irritaties.

Daarna krijg je een of andere vage opdracht over het stadsarchief van Nijmegen. Ook leuk, moet je weer met de hele groep door die stad gaan wandelen en doen alsof je het interessant vindt dat Nijmegen de oudste stad van Nederland is en dat er vroeger Romeinen geleefd hebben (waar niet dan?) en dat ene keizer Karel ergens een burcht had staan. Leuk, echt. Kijk, door de stad wandelen is stiekem nog enigszins interessant, dan kun je proberen om ergens in een of ander café te eindigen en met de hele groep wijn te drinken en “piemels” te roepen.

Maar nee, na de opdracht te hebben herlezen blijkt dat we door het archief moeten lopen. Zie je het voor je, een of andere stoffige man uit 1500 met een lange baard en een stem waar je minstens zes versterkers voor nodig hebt die je even in een slakkentempo gaat vertellen over de “Geschiedenis van ons mooie Nijmegen”. In Oudt-Neederlandsch, natuurlijk.

Ik denk dat ik een spontane astma-aanval krijg en helaas naar huis moet. Maar dat kan ik ook weer niet maken, zit mijn groepje daar met die bejaarde opgescheept.

En dan is het dinsdag, heb je een college over media-verantwoording waarvan je denkt: Wat deed ik ook alweer op school? Maar, als goede student zijnde doe je alsof het je interesseert terwijl je je verder alleen maar mateloos ergert aan Octo die weer doet alsof ze alles weet. Helaas weet ze ook alles, dus dat maakt het allemaal nog net iets irritanter.

Het wordt na dinsdag automatisch woensdag, de dag van de workshop “beeldend schrijven”. Of ik iets geleerd heb? Geen idee, vind het zo’n onzin om een half A4’tje vol te schrijven over een ruimte die stinkt naar kaas, sinaasappelsap, koffie en sigaretten. Dat kan ik ook wel in één zin.

En dan is het vandaag, de donderdag in het ik-heb-echt-een-klote-week-verhaal. Deadline voor je verslag van dat bedrijf: vanavond 17u. Prima. Jammer dat mijn bedrijf alleen niet terugmailt terwijl er op de site staat dat ze binnen 24 uur terugmailen. Noem me dom, 18 januari is toch écht meer dan 24 uur geleden. Wat te doen? Nieuw bedrijf gezocht, heel de site gekopieerd en het naar mijn tutor gestuurd. Zo, zoek het maar uit jij.

En nu? Nu ben ik nog steeds chagrijnig. Word echt met de minuut chagrijniger. Stiekem wil ik iemand in het gezicht schreeuwen en hysterisch gaan gillen, diegene daarna een mep verkopen, “wat zit jij nou te janken, sukkel” roepen en weglopen.

Wie biedt zich aan?

***

Dromen vervagen

in de muur van mist

die in de kamer hangt

Angsten worden

uit hun schuilplaats gejaagd

door de eerste zonnestralen

Liefde vult

de kleine kamer

waarin zij wakker wordt

Geluk overvalt

haar in de vroege morgen

als hij haar zachtjes wakker kust.