Oh oh Tirol

"Oostenrijk grenst aan Noorwegen."

"Ik wil een knalroze skipak."

"De hoofdstad van Oostenrijk... Stockholm, denk ik."

"Zwarte pistes? Ze zijn toch wit?"

"Welke taal ze daar spreken? Hoe moet ik dat nou weten?"

Neem acht Hagenezen en stop ze drie weken lang met liters alcohol in een huis ergens in Tirol. Regel dan, voor de grap, nog zo'n ordinaire Haagse dame en dan heb je, nog voordat ze allemaal goed en wel in Tirol zijn, de poppen al aan het dansen. Puur genieten. 
In de limo waarmee de dames naar de bestemming worden gebracht, zit de stemming er niet zo in. De dames 'houden niet zo van sneeuw': je wordt dan namelijk ingepeperd en dan loopt je make-up uit en gaat je haar krullen. Het is maar waar je je druk om maakt. En dan natuurlijk de nieuwe aanwinst: Tatjana, die ook luistert naar Tijgertje. De dames hebben nog geen kennis gemaakt met Tijgertje, maar ze moeten d'r nu al niet: "Tatjana.. Tattie.. Met siliconentieten."
Dan komt het moment: de aankomst van de meiden bij de villa. Roos betrapt haar Vincent in bed met Tattie. Haar reactie: "Ik maak hem dood hoor. Maakt niet uit, de eerste skileraar is van mij."
Oh oh Tirol. Nog niet eens goed en wel begonnen, maar ik geniet nu al. Ik heb medelijden met de mensen die in Kirchberg waren toen onze beroemde Hagenezen daar waren. Of misschien is het juist grappig als je daar was tijdens de opnames. Ik zou, als ik ze zou zien, expres een van de negen omver skiën. Gewoon omdat het kan en omdat het ongelofelijk grappig is. Ik hoor Barbie al naar me schreeuwen. Genieten.

Carnaval #2

Daar zit ik: doodmoe in de trein. Ik reis naar Eindhoven. Ik hoop op een beetje rust, zodat ik gewoon even kan slapen. Het tegendeel is waar: ik zit 50 minuten lang in een stampvolle coupé met mensen die naar bier en sigaretten ruiken. Dat is niet zo erg, dat ruik je op den duur niet meer. Nee, het ergste is het feit dat ze verkleed zijn, of zich om gaan kleden. Ja, je leest het goed: ze gaan zich omkleden. Werkelijk, waar heb je je hersens gelaten als je je midden in een trein gaat staan omkleden? En niet even een vestje uit en een ander vestje aan... Nee, dames en heren. Het vestje gaat uit, het T-shirt gaat uit, de trainingsbroek gaat uit en de legging daaronder gaat uit, en daar staat ze: in haar lingerie. Zonder schaamte gaat ze nog even staan babbelen met haar vriendin die helemaal in een scheur ligt, en vervolgens trekt ze gewoon haar carnavalsoutfit aan. Waarom ik dit weet? Omdat ik zo ongeveer haar billen in m'n gezicht krijg. Absurd, werkelijk waar. Blijkbaar kunnen dit soort dingen met carnaval. 

Vervolgens stap ik op Eindhoven CS in de bus, wederom 'gezellig' samen met carnavallers. Ik vermaak me prima met mensen kijken. Er komen roze konijnen voorbij gehuppeld, indianen, clowns.. En schaars geklede dames, beter bekend als hoeren. Net als ik denk dat het niet naakter kan, komt er een meisje van een jaar of vijftien de bus in dat beter niets aan had kunnen doen. Wat een vertoning. Haar gezicht is geplamuurd met foundation, helaas in de foute kleur waardoor ze nu oranje lijkt, ze heeft een jaarvoorraad mascara op, knalroze lippenstift en ze is overduidelijk uitgeschoten met haar rouge. Verder draagt ze een topje met een decolleté waar je U  tegen zegt, en haar rokje kan ik even niet vinden, dat is ze vast onderweg ergens verloren. Ik verbaas me erover dat ouders hun kinderen zo over straat laten gaan. En dan maar klagen, over die SOA's die dochterlief allemaal oploopt. Heel vreemd, als je er zo bijloopt.
Carnaval. Wat is het nou eigenlijk? Voor de meesten geldt kennelijk het dress less to impress principe. En de rest? Verkleed je als een halve gare, ga los op muziek waar niemand écht van kan genieten, zuip totdat je niet meer kunt en zorg ervoor dat je aan het eind van de vijf dagen meer mensen gezoend hebt dan je beste vriend(in). Dan is het feest geslaagd. En dan te bedenken dat ik beloofd heb om dinsdagavond mee te gaan. Ja, nadat ik vorig jaar gezegd had dat ik het nooit meer zou doen.
God of iemand anders: sta me alsjeblieft bij.

Blonde Iris

Ik zie mezelf nog zitten, alleen in de kantine van de FHJ. Totdat jij erbij kwam, mijn naamgenoot. Ik weet nog wel wat ik over je dacht: Shit, dat is vast zo'n mode-tutje. Ja, dat dacht ik echt. Tot die fietstocht. Wat een feest was dat, ondanks het rotweer. Het niveau van de gesprekken daalde al snel, mede dankzij ons. Praten over porno bleek je ook goed te kunnen en nieuwe songteksten verzinnen was ook aan jou besteed. We maakten een eigen versie van Onderweg-Abel. Gewoon, omdat we daar zin in hadden en omdat het kon.

Blonde en Bruine Iris. Zo werden we genoemd, bij gebrek aan betere namen. Al gauw blijkt dat we ongelofelijk veel op elkaar lijken. We hebben enorm veel gemeen, en dat maakt het zo leuk. 

We zijn pro's in het afzeiken van mensen. Het liefst natuurlijk Octo met haar roze schoenen, maar we nemen ook genoegen met minder achterlijke personages. Geef ons een terras, een glas wijn en Marlboro Light sigaretten en we zijn zo een middag zoet. Met mensen bekritiseren en uitlachen, welteverstaan. Ik hoef je ook alleen maar aan te kijken om te weten waar je aan denkt, prachtig. 

Vandaag ook weer. Ik heb ernstig last van de autistenlach omdat ik met je aan het MSN'en ben. De ene geniale, vunzige opmerking na de andere. Puur genieten, die gesprekken met jou. 

Jeetje Ier, wat een lol heb ik met je. Ik ken je net een half jaartje, maar heb nu al onvergetelijke dingen met je beleefd. Geweldig. En morgen weer, bij Brandpunt.
Ik geniet nu al.

Journalistiek

Ik dacht dat dit het was. Dat ik hier later mijn geld mee zou gaan verdienen. Ik dacht echt dat ik de juiste keuze had gemaakt, dat ik goed zat op de FHJ. Ik maak mijn keuze, kies voor de journalistiek, ga op intro-kamp, leer geweldige, lieve mensen kennen en ik ga vol goede moed de eerste periode in. Ik heb veel gelachen, maar die brede glimlach verandert in tranen in de eerste tentamenweek. Niets gehaald, en zelfs voor Nederlands ongelofelijk gefaald. De twijfels komen. "Zit ik hier goed? Is dit het?" Ik moet het niet opgeven, zegt mijn omgeving, want ik schrijf zo leuk. Met leuk schrijven red ik het niet op deze school, maar dat weet ik nog niet. Nog steeds met twijfel ga ik de tweede periode in. Ik moet verslagen schrijven. Ik haal deze periode net aan, maar ik heb het gehaald. Net nu ik weer een beetje in mezelf begin te geloven -misschien kan ik het dan tóch- begint de tweede tentamenweek. Ik heb er net drie gehad, en ik word weer met mijn neus op de feiten gedrukt: je faalt Iris, je faalt.
Het huilen staat me nu nader dan het lachen. Morgen Nederlands en Engels. Ergens denk ik nu: "geef het maar op, Ier. Je haalt het toch niet." Ik weet niet of het nog nut heeft. Ik ben bang om te falen, voor de vierde keer deze week. Maar ergens, diep in mijn hart wil ik dit. Ik wil lachen, schrijven, lezen.. Ik wil journalistiek. Ik wil die vervelende kutjournalist worden die mensen lastigvalt. Ik wil het allemaal. En daarom ga ik het doen. Ik ga Nederlands halen. Ik ga me verdiepen in woordregels, interpunctiefouten, werkwoordspelling en stijlfouten tot ik het kan dromen. Ik heb deze week al drie keer gefaald. Drie keer is scheepsrecht. Morgen mag er niet gefaald worden. En als ik toch faal is het dringend tijd voor een nieuwe opleiding, want met leuk schrijven red je het écht niet op de FHJ.

Nationale Complimentendag

"Hee, wat zit je haar mooi!'
"Mooie schoenen, nieuw?"
"Leuk hoor, dat jasje!"
"Je ziet er mooi uit vandaag."

Juist. Nationale Complimentendag. Ik denk nu: What the .. ?! Nationale Complimentendag?! Er moet dus serieus een dag zijn waarop we erop geattendeerd moeten worden dat het leuk, aardig en gewoon sociaal is als je iemand eens een compliment geeft? Dat heb je toch van huis uit meegekregen? Ik tenminste wel.
Als iemand nu tegen me zegt dat mijn haar leuk zit, dat ik leuke schoenen aan heb of dat ik er leuk uit zie, weet ik gewoon dat het niet gemeend is. Het is immers Nationale Complimentendag, dus je kan complimenten verwachten. En dan verwacht je zeker van mij dat ik je een compliment teruggeef? Sorry, ik ga niet doen alsof ik je nieuwe schoenen mooi vind als ik er het liefst een keer overheen kots. Ik geef je wel een keer een compliment als ik vind dat je er een verdient.
Maar: bij sommige mensen weet je dat de complimenten gemeend zijn, omdat je vaker, veel vaker, een compliment van ze krijgt. Complimenten waarvan je weet dat ze uit iemands hart komen, en niet omdat het toevallig moet.
Serieus, wie heeft dit eigenlijk verzonnen? Nationale Complimentendag. Hoe langer ik er over nadenk, hoe stommer het klinkt. Hoe erg is je tekort aan complimenten als je dit überhaupt kúnt verzinnen? Wat ben je voor zielig hoopje mens als je denkt: "Hee, ik ga Nationale Complimentendag uitvinden." Ongelofelijk, werkelijk te debiel voor woorden dat zo'n dag bestaat. Ben gewoon eens origineel, en overval je familie, vrienden, buren en collega's eens op een onverwacht moment met een lief, leuk en gemeend compliment. Daar doe je ze vast veel meer plezier mee.