De Kindertelefoon

Het lijkt wel alsof er "psycholoog" op mijn voorhoofd staat. Met een hoofdletter P. Mensen komen klagen over kwaaltjes, over het weer, over het feit dat hun kleine teen zeer doet, dat ze de bus gemist hebben en dat het heel erg vervelend was, dat ze zich depressief voelen.... Waarom? Omdat het herfst is en omdat het dan dus blijkbaar schijnt te kunnen.


Ik vind het niet erg om naar iemand te luisteren, integendeel! Ik luister graag, geef graag adviezen. Eerlijk waar. Maar het is zo vreselijk vervelend als iemand "ja, je hebt gelijk, ik zal eraan werken" tegen je zegt en er gewoon níet aan werkt. En maar blijven klagen over het stomme probleem. (lees: "mijn vis is overleden".) Koop toch gewoon een nieuwe.


Ik word er zo moe van dat mensen hun eigen, kleine problemen niet meer op kunnen lossen. Ik ga niet meer luisteren, ik steek m'n energie er niet meer in. Het maakt toch niet uit of ik "Ach God, trek je het wel een beetje, kan ik je ergens mee helpen" of "Ja boeiend" zeg.
Ik heb even geen zin meer om naar andermans problemen te luisteren, om tevergeefs naar oplossingen te zoeken en om gewoon aardig te zijn. Waarom niet? Omdat het herfst is. Mijn energie gaat op aan mezelf warm houden, klappertanden en handen wrijven.
Ook een psycholoog met hoofdletter P heeft behoefte aan vakantie. En ik neem nu vakantie. Tot 21 maart, zeg maar. Omdat de zon dan weer schijnt, wat automatisch betekent dat ik weer energie heb.


Hier is mijn advies voor de mensen onder ons met rare kwaaltjes, gemiste bussen, pijn aan tenen, overleden vissen en/of andere huisdieren of met klachten over het weer: Bel de Kindertelefoon.

Keuzes

Mensen met teveel twijfel zijn bang voor de negatieve gevolgen van hun keuze. - Remco Jonckers. 

Iedereen kent het: keuzes. 

Je hebt makkelijke keuzes, moeilijke keuzes en onmogelijke keuzes.

Onmogelijke keuzes, daar heb ik momenteel last van.

Stel je even voor: je hebt team A en team B. Je houdt evenveel van team A als van team B, alleen je houdt op een andere manier van ze. Team A is namelijk degene waar je een relatie mee hebt en team B is je vriendengroep.

Stel je dan het volgende ook even voor: je staat op een kruising. Als je links gaat, naar team A, is team B teleurgesteld. Maar ga je rechts, naar team B, dan is team A teleurgesteld.

En rechtdoor? Kon je maar rechtdoor.

Kon ik maar rechtdoor. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen: een relatie met mijn vrienden combineren. Ik durf de keuze niet te maken. Ik wil niet links, maar ook niet rechts. En waarom? 

Omdat ik inderdaad bang ben voor de negatieve gevolgen van mijn keuze. Want die zijn er. Ik zal altijd mensen teleurstellen. 

En misschien kan ik toch rechtdoor. Stiekem hoop ik dat ik beide teams tevreden kan houden.

Ik houd namelijk gewoon van ze. Van beiden evenveel, en dat ga ik niet weggooien door een foute keuze.

En dus blijf ik op de kruising staan. Ik zal blijven proberen om het te combineren, ik zal proberen om zo vaak mogelijk bij team A als bij team B te zijn. Ik hoop dat ze daar begrip voor hebben. Ik kan mezelf helaas niet in tweeën delen, maar ik zal er álles voor doen om te zorgen dat iedereen tevreden is.

Gewoon, omdat ik niet ga kiezen tussen team A en team B. Dat is namelijk een onmogelijke keuze.