Inspiratieloos

God, het is laat en ik kan niet slapen. Dat is, zacht uitgedrukt, erg vervelend.
Wat nog vervelender is is het feit dat ik ook geen inspiratie heb om iets te schrijven.


Ik zou natuurlijk wat kunnen schrijven over Meet the parents: Little Fockers. Maar wat kan je daar over zeggen? Het is wederom een geniaal grappige film. Weliswaar een beetje voorspelbaar, maar dat maakt 'm niet minder leuk.
Of ik schrijf iets over het feit dat ik vandaag in Den Haag brillen ging passen omdat ik vrij weinig zie, maar dat boeit natuurlijk ook niemand.
Of over die Bob Marley look-a-like die in de trein tegenover me kwam zitten. Kijk, bij sommige figuren verwacht je gewoon bepaalde dingen. Zo ook bij deze Bob Marley. Stiekem verwachtte ik gewoon zo'n chillende stem, maar het tegendeel werd bewezen toen de beste man zijn telefoon opnam en ABN begon te praten. Niets raars aan natuurlijk, maar het was gewoon even apart.
Misschien kan ik ook wat schrijven over de drie dronkenlappen in de bus op weg naar Valkenswaard. Ik vond het echt knap dat de laatste van de drie er gewoon tot twee keer toe in slaagde om over mijn voet te struikelen, en dat terwijl ik gewoon normaal in de bus zat. Echt een topprestatie.


Eigenlijk wil ik het liefst iets schrijven over een giraffe met hoogtevrees of vlieg met smetvrees... Gewoon, omdat het kan.
Jammer dat mijn inspiratie op is.

Zij

Who's gonna be there standing by your side forever?

Who's gonna hold you, when you can't keep it all together?

Who's gonna promise that they'll never leave you all alone?

I will, I will,

I will

Ik ken al heel lang een meisje. Een heel bijzonder en speciaal meisje.

Ik heb veel met haar gelachen, maar ook om haar gehuild. Ruzies zorgden ervoor dat we elkaar niet meer spraken. Ruzies waarvan we beiden de oorzaak niet weten.

Allerlei dingen herinneren me aan haar, doen me weer denken aan de tijd die we hadden. Ze wist hoe het met me ging, zonder het te vragen, en ze wist de juiste dingen te zeggen op het juiste moment. Om het maar kort samen te vatten: ze vulde me gewoon aan.

Ze is een meisje van weinig woorden, als het op haarzelf aankomt. Ze is enorm bijzonder, maar ze kan dat zelf niet zien. En dat is jammer. Ik zou haar zo graag het meisje laten zien dat ík zie. Het meisje dat ik al vijf jaar zie. Het meisje dat ik, ondanks onze ruzies, altijd ben blijven zien.

Ze is een meisje dat het woord "opgeven" niet kent. En ja, ik kijk tegen haar op. Ik kijk op tegen haar kracht om door te gaan en vol te houden. Dat heb ik haar nooit verteld. 

Ik mis haar nog iedere dag. Ik mis de lange telefoongesprekken, de video-gesprekken en de mailtjes. Ik mis gewoon de vriendschap die we vijf jaar lang hadden. 

Het is lastig om mensen los te laten, maar het kan, zegt men. Maar ik kan haar niet loslaten. Ze is enorm belangrijk voor me, dat is ze overigens altijd al geweest. 

Ik hoop dat ze dat weet. 

Want zij, zij is enorm speciaal.

Stagelopen bij de hoeren

Ken je dat verhaal van die twee meisjes van veertien en vijftien uit Leeuwarden die graag hoer wilden worden? Nee? Ik kende het ook niet, tot vandaag.

In de Metro van vandaag stond een stukje over twee meisjes die "stage" hadden gelopen in een hoerenbuurt in Leeuwarden. En een 35-jarige man had ze even "getest". Veertien en vijftien jaar! In principe had die vent hun vader kunnen zijn. Jonge vader, dat wel, maar het kan. Het idee alleen al! 

Maar ze werden dus "getest" of ze wel "geschikt waren voor het vak".

What the fuck?! Wat is dit voor ontspoord land! 

Kun je nagaan: krijg je later een leuk dochtertje, moeten jij en je partner werken. Dus dan breng je kindlief naar de crèche. Blijkt de eigenaar een of andere ranzige kinderporno-verzamelaar te zijn. Kind heeft natuurlijk z'n hele leven een trauma en besluit als ze veertien is om stage te gaan lopen bij de hoeren. Daar wordt ze afgekeurd want ze is "niet goed door de test gekomen". Het kind wordt nog net iets depressiever, zoekt troost bij de buurman die haar even aanrandt en vervolgens in zijn tuin begraaft.

Lekker.

Tegenwoordig lijkt hier echt álles te kunnen he. Zelfs kinderporno-verzamelaars kunnen hier gewoon legaal hun "hobby" uitoefenen. Gatver.
Echt, waar gaat het heen met Nederland.

De Bieber Fever

Ken je dat programma "Je zal het maar hebben"? Mensen met dingen waarvan je denkt: "Goh, je zal het maar hebben." Toepasselijke naam dus voor dat programma.
Maar wat er níet in voorkomt is de welbekende Bieber Fever, een ziekelijk virus waardoor de jonge vrouwelijke wereldbevolking wordt gehersenspoeld. 

Het virus is afkomstig van een jongetje van zestien met een piepstemmetje waar zelfs een muis tegenop kijkt. Het kind verovert menig puberhart door het zingen van "Baby, baby, baby, ooooohh." Het is maar waar je van houdt, denk ik dan maar. 

En al die meisjes die lijden aan de Bieber Fever worden ingepakt door zijn perfecte witte tanden en zijn perfecte kapsel. Je zult hem nooit betrappen met een out-of-bed-look of met een stukje spinazie tussen zijn tanden. Maar wat wil je ook als je beschikt over een leger aan tandartsen, mondhygiënisten, tandenblekers, haarlak-specialisten en professionele kappers? En natuurlijk wetenschappers die je om het uur volproppen met ongelofelijk sterke vrouwelijke hormonen, want je moet natuurlijk wel je piepstemmetje blijven houden.

Men denkt ook dat Bieber zorgt voor hogere kijkcijfers, vandaar dat ze hem in CSI stopten. Hij speelde daar een lijk. Of een probleemkind. Maakt verder ook niet uit, beide rollen waren hem op het lijf geschreven. Hij heeft namelijk een grafkop en hij ís een probleem. Jammer dat alle gehersenspoelde pubermeisjes van dertien al lang liggen te slapen om half negen, wat dus betekende dat de kijkcijfers daalden. Mensen die ouder zijn dan zeventien zappen namelijk direct weg bij het zien van het hoofd van Bieber.

Nee, je zal het maar hebben, die Bieber Fever. Dan heb je het ook niet bepaald getroffen, lijkt me. Gelukkig heeft men er al een oplossing voor gevonden: proberen zo veel mogelijk waterflessen in één optreden tegen zijn hoofd te gooien. Wie weet raakt iemand hem een keer goed op zijn slaap en dan is het voor altijd afgelopen met de Bieber Fever.

Ik kijk al enorm uit naar zijn concert op 27 maart in Ahoy. Ben al begonnen met het verzamelen van waterflessen, dus dat komt goed.

Welcome to Holland, Justin Bieber.

De NS is winterklaar

"Dit jaar zijn we winterklaar!"

Hoe vaak heb ik dat wel niet gehoord. 

Ha-ha, de NS is klaar voor de winter. Laat me niet lachen. Het ging wel even goed hoor, dat moet ik ze meegeven. Maar afgelopen weekend was een drama met hoofdletter D. Werkelijk waar. 

Ik check nog netjes voor mijn vertrek naar mijn vriendje ns.nl voor eventuele vertragingen, maar nee, de intercity naar Utrecht zou gewoon rijden en ik zou om 19u52 in Alphen a/d Rijn zijn. Prima, dacht ik nog en ik ging op weg. 

Guess what: kom ik aan op Eindhoven Centraal: weg intercity naar Utrecht. En als ik het informatiebord moest geloven kwam er voorlopig ook even geen intercity meer. 

Zoals de mensen die me kennen wel al verwacht hadden raakte ik even lichtelijk in paniek, maar ik raapte mezelf weer bijeen en ging op zoek naar een NS-medewerker. Even gevraagd hoe ik nu in Alphen a/d Rijn moest komen. Toen werd het natuurlijk helemaal mooi: werd even flink te kakken gezet door de NS-medewerker. Mevrouw beweerde namelijk dat ik niet goed had gekeken op ns.nl en dat ik al lang had moeten weten dat er geen intercity's naar Utrecht reden. Juist ja, ik verzin zeker dat er om 18.17u een intercity vertrekt naar Utrecht Centraal. En toen begon ze ook nog moeilijk te doen over sneeuw. En ik maar denken dat de NS winterklaar was. Uiteindelijk wist mevrouw de NS-medewerker me dan toch te vertellen dat ik met een stoptrein naar Utrecht moest. Nou, dat is pas een feest, dan doe je er dus lekker 1 uur en 15 minuten over. Met de woorden: "Op Utrecht moet je dan maar zien hoe je in Alphen a/d Rijn komt" liep ze weer weg. Tot zover de klantvriendelijkheid van de NS. 

Dus ik in een overvolle stoptrein naar Utrecht. Vre-se-lijk. Werkelijk vreselijk. Het was abnormaal druk, het rook naar natgesneeuwde mensen, er zat een jengelend kind in de coupé en om het allemaal nog net wat erger te maken: ik zat achteruit. Ik was ontzettend blij toen we eindelijk in Utrecht aankwamen.
In Utrecht ging het natuurlijk gewoon vrolijk verder met treinen die niet meer reden. Tot mijn verbazing reed er nog een intercity naar Alphen a/d Rijn. Ik was blij, het zou toch allemaal nog goed gaan komen deze avond. Het tegendeel bleek waar: nog voordat ik op het perron was gearriveerd werd er omgeroepen dat er een wisselstoring was tussen Bodegraven en Alphen a/d Rijn. Natuurlijk.
Daar ging ik weer: naar het grote informatiebord. Helaas werd niemand daar wijzer van: de sporen, vertrektijden en eindbestemmingen veranderden continu. Handig.
Dan maar op zoek naar een NS-medewerker, hopend dat deze wat aardiger zou zijn dan de medewerker op Eindhoven Centraal. Het ging niet van harte, maar ik werd toch zonder snauwen naar het juiste perron gewezen. Alsof ik er iets aan kan doen dat er sneeuw uit de lucht valt.
En daar gingen we weer, met honderden in de trein richting Den Haag Centraal. Ik had inmiddels al overlegd met vriendlief dat ik naar Boskoop zou gaan en hij zou me daar dan oppikken. Wat bleek: ik zou precies de trein van Gouda naar Boskoop missen.
Inmiddels was ik in gesprek geraakt met een oudere dame, en toen ze hoorde dat ik pas om God mag weten hoe laat in Boskoop zou zijn bood ze me haar strippenkaart aan zodat ik met de bus kon. Echt zo lief van haar, wist even niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk kwamen we, weer met vertraging waar inmiddels geen mens meer van stond te kijken, aan in Gouda. De strippenkaart had ik niet meer nodig, ik zou de eerstvolgende trein naar Boskoop nemen. Op Gouda Centraal heb ik nog even kou staan lijden met een paar mensen en eindelijk, na vier uur reizen en kou lijden arriveerde ik met bevroren voeten in Boskoop.

De NS is winterklaar. Het is maar goed dat ze dat zelf geloven. Ik houd voortaan nog wel even rekening met vertragingen van minimaal 60 minuten als er weer drie sneeuwvlokken uit de lucht vallen.