Soms

You may take a holiday in Spain

leave your wings behind you

Drive this little girl insane

and fly away to someone new

Soms vragen mensen me wel eens of het me niets doet dat ik je nooit meer spreek. Soms antwoord ik dat het me niets doet, maar ik mis je wel. Missen is misschien een te groot woord. Ik mis jou niet, maar ik mis het gezin. Niet dat ik nu geen leuk gezin heb, maar het had anders kunnen zijn. Het had anders moeten zijn en het was anders geweest als jij zes jaar geleden nagedacht had met je hersens, en niet naar je gevoelens geluisterd had. Nu zeg ik niet dat ik niet wil dat je naar je gevoelens luistert, maar in dit geval was het anders. Heel anders.

Soms doe ik dingen die me aan jou doen denken. Dan haat ik mezelf, omdat ik niet aan je wíl denken. Omdat dat me pijn doet. Omdat jíj me nog steeds pijn doet, ook al heb je dat zelf niet in de gaten. Je maakt me keer op keer nog steeds kapot, met alles wat je doet. Soms zou ik het je willen zeggen, maar dat zou je toch niet begrijpen. De fout ligt toch bij mij, dat is wat jij denkt en volhoudt. Ik heb bergen energie aan jou verspild, maar jij wilde nooit toegeven. Nu schijn je spijt te hebben, maar dat is zes jaar te laat. Zes jaar lang heb je me het gevoel gegeven dat ik overbodig was, dat je me haatte. Zes jaar. Nu is het voor mij de tijd om jou te haten. Langer, veel langer dan zes jaar. Ja, dat doet me pijn.

Soms wil ik je bellen. Ik doe het niet: het zou toch alleen maar eindigen in een ruzie. Jammer is dat. 
Soms vraag ik me af of je je afvraagt hoe het met me gaat. Of je er over nadenkt om contact met me te zoeken en of je twijfelt.

Soms... Soms vraag ik me af hoe het was als het allemaal anders was.