Het vergaan van de wereld: ik ben er klaar voor. Ik heb me er bij neergelegd dat mijn laatste dag op deze aarde zou bestaan uit het snijden van vlees en kaas en in de trein zitten. Geen enorm boeiende dag dus, maar het moet zo zijn. Ook heb ik me er bij neergelegd dat ik zal sterven in mijn dagelijkse outfit, en niet in dat ene leuke, maar net íets te dure jurkje dat ik vorige week niet gekocht heb. Omdat ik vorige week nog niet wist dat de wereld vandaag zou vergaan, zeg maar.
Naarmate de dag vordert, ga ik steeds vaker op de klok kijken. We lijken wel getrouwd, de tijd en ik. Ik rook ook gauw nog een pakje sigaretten. Ik ga toch dood, dus het maakt nu niets meer uit.
De minuten gaan voorbij, sneller en sneller. Om kwart voor zes zit ik in de trein en passeer ik station Den Bosch -voor de laatste keer.
Nog veertien minuten te gaan. Mijn handen worden klam. Ik word nu toch wel zenuwachtig. Mijn leven flitst in een paar seconden aan me voorbij. Twintig jaar zit er op, denk ik.
Nog tien minuten te gaan. Heb ik eigenlijk alle leuke dingen gedaan die ik wilde doen? Nee, eigenlijk niet. Ik wilde nog rijk worden, een kast van een huis kopen -met twaalf kamers, zes badkamers, twee zwembaden en een butler- en ik wilde nog wat van de wereld zien. Het liefst de hele wereld, maar dat terzijde. Shit. Nu is het te laat om deze dingen te doen.
Nog vijf minuten. Ik maak mezelf wijs dat het beter is om mijn ogen dicht te doen: dan zie ik het niet aankomen. De trein raast door, maar voor hoe lang nog? Ik weet de tijd niet, maar ik durf niet te kijken. De trein mindert vaart. Dit is het, denk ik. Het einde van de wereld.
De stem van de conducteur klinkt luid en duidelijk door de doodstille coupé: "Dames en heren, we naderen station Utrecht Centraal. Hierna zal deze trein doorrijden als intercity ..." De rest van zijn stem valt weg. Ik open mijn ogen en kijk naar de tijd: vijf over zes.
Vijf over fucking zes. Ik kijk naar buiten: wie weet komt het nog. Het komt niet. Ik knipper met mijn ogen, maar het is er nog steeds niet. Gelukkig, denk ik. Dan kan ik tóch nog dat ene leukje jurkje kopen, ook al was het echt veel te duur. Dan heb ik het vast in mijn kast hangen voor eind 2012, zodat ik stijlvol ten onder kan gaan.
Naarmate de dag vordert, ga ik steeds vaker op de klok kijken. We lijken wel getrouwd, de tijd en ik. Ik rook ook gauw nog een pakje sigaretten. Ik ga toch dood, dus het maakt nu niets meer uit.
De minuten gaan voorbij, sneller en sneller. Om kwart voor zes zit ik in de trein en passeer ik station Den Bosch -voor de laatste keer.
Nog veertien minuten te gaan. Mijn handen worden klam. Ik word nu toch wel zenuwachtig. Mijn leven flitst in een paar seconden aan me voorbij. Twintig jaar zit er op, denk ik.
Nog tien minuten te gaan. Heb ik eigenlijk alle leuke dingen gedaan die ik wilde doen? Nee, eigenlijk niet. Ik wilde nog rijk worden, een kast van een huis kopen -met twaalf kamers, zes badkamers, twee zwembaden en een butler- en ik wilde nog wat van de wereld zien. Het liefst de hele wereld, maar dat terzijde. Shit. Nu is het te laat om deze dingen te doen.
Nog vijf minuten. Ik maak mezelf wijs dat het beter is om mijn ogen dicht te doen: dan zie ik het niet aankomen. De trein raast door, maar voor hoe lang nog? Ik weet de tijd niet, maar ik durf niet te kijken. De trein mindert vaart. Dit is het, denk ik. Het einde van de wereld.
De stem van de conducteur klinkt luid en duidelijk door de doodstille coupé: "Dames en heren, we naderen station Utrecht Centraal. Hierna zal deze trein doorrijden als intercity ..." De rest van zijn stem valt weg. Ik open mijn ogen en kijk naar de tijd: vijf over zes.
Vijf over fucking zes. Ik kijk naar buiten: wie weet komt het nog. Het komt niet. Ik knipper met mijn ogen, maar het is er nog steeds niet. Gelukkig, denk ik. Dan kan ik tóch nog dat ene leukje jurkje kopen, ook al was het echt veel te duur. Dan heb ik het vast in mijn kast hangen voor eind 2012, zodat ik stijlvol ten onder kan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten