Vaderdag

Vaderdag. Wat zal ik er eens van zeggen. Ik werd de afgelopen drie weken compleet doodgegooid met Vaderdagaanbiedingen. Misschien dat het aan mij lag hoor, maar ik had het idee dat er meer reclame voor Vaderdag dan voor Moederdag gemaakt werd. Ik wil er verder niets mee zeggen, maar het viel me gewoon op.

Vaderdag dus. Vroeger maakten we op school hele werkstukken, die we hem dan op zondagochtend gaven. Dan kropen we eerst tussen pa en ma in in bed, en daarna mocht hij het uitpakken. Later werden het ontbijtjes op bed, en nog later werd het voor hem een Duitse in bed. Zij was er echter ook op de overige 364 dagen. Zou zij zich ook nog eens extra inpakken op Vaderdag? Met een mooi, extra opvallend bloemetjesgordijn? Ik wil het niet eens weten.

Laatst was ik bij de drogist, ik moest even wat dingen kopen. Kreeg ik bij de kassa een kaartje: “Waarom jouw vader de beste is.” Ik antwoordde dat ik ‘geen vader heb’. De blik in de ogen van de verkoper was bijna meelijwekkend. Hij stond te stuntelen, begon iets in de trant van ‘sorry’ te stotteren en hij durfde me niet meer aan te kijken. De arme man, hij schaamde zich zichtbaar de ballen uit zijn broek. Ik keek hem aan, zei vrolijk ‘Hij is niet dood hoor. Nou, houdoe hè!’ en verliet de winkel. Ik heb hem vast zwetend achtergelaten.

Onderweg naar huis bedacht ik me hoe het zou zijn als ook ik Vaderdag zou vieren vandaag. Zou ik hem dan ontbijt op bed gebracht hebben? Koffie, een eitje en een boterham met  kaas? Misschien ook nog wel een boekenbon, of zouden we ergens zijn gaan lunchen?
Vragen genoeg, maar ik heb de energie niet meer om de antwoorden te zoeken.

Vaderdag. Het went vast nooit.